Sahagún tot Reliegos 31,77 km

Vanmorgen was ik niet echt gebonden aan een startuur. Ik was wakker even na zessen en heb op mijn gemak mezelf en mijn rugzak klaargemaakt. Daarna uitgebreid ontbeten. 

Om 7u20 Ben ik op pad gegaan. Eerst door het mooie poortgewelf Arco de San Benedito, de brug over de rivier en 5 km langs de weg tot Calzada del Coto. Op het einde van dit dorp heb ik de keuze tussen twee varianten van de Camino. Via Calzadilla de los Hermanillos (Vïa Trajana, de Calzada de los Peregrino, een Romeinse weg van Astorga-Bordeaux) of via Bercianos del Real Camino (de Koninklijke Franse route}. 

Ik besluit de eerste te nemen, al weet ik dat dit een uitdaging van jewelste wordt, niet vanwege de afstand, wel vanwege het saaie landschap en de eenzaamheid.

Het enige dorp nog op de route (Calzadilla de los Hermanillos) bereik ik over een brede zandweg na een goede 13 km sinds mijn vertrek. Ik heb niemand gezien de laatste 8 km op 2 fietsende pelgrims na. Er flits even door mijn hoofd of dit voor mij wel de 'veiligste' route is, maar ik ben nu al zo ver... 

Eens het dorp uit loop ik 4 km over verharde weg en zie voor me uit nog 2 pelgrims wandelen. Daarna gaat het verder over een met vele keien bezaaid pad, waar ik weer vooral oog moet hebben waar ik mijn voeten neerzet. De weg is eindeloos, lang, vlak, rechtdoor en wordt saaier met de minuut. Om de verveling te doorbreken zou ik willen zigzaggen, maar dat laat de weg niet toe. De kilometers gaan tergend langzaam vooruit en de tijd dus ook. Na 23 km heb ik het helemaal gehad. Er lijkt geen einde aan te komen. Het enige wat ik nog kan denken is f*ck Meseta en F*ck la solitudine. Ik weet nu dat ik niet geschikt ben om eenzaam te zijn. Na 2 dagen voel ik me beroerd en weet dat wanneer je me op een onbewoond eiland zou planten, ik na 2 dagen mezelf ophang. Ik begin tegen stenen te trappen, heb zin om me neer te zetten en geen stap meer te verzetten. Ik voel dat mijn benzine op is en mijn motor stilvalt. Ik heb zelfs geen zin meer om foto's te nemen... Ik heb mijn best gedaan. Oordeel zelf maar... Na nog 2 km besluit ik me op een muurtje neer te zetten en wat nootjes en koekjes te eten en eens wat anders dan water te drinken.  Even pauzeren en de last van mijn schouders nemen. 

Na deze rustpauze weet ik dat ik nog een 7 km te gaan heb. Ik vertrek weer vol goeie moed, wel aan een trager tempo. En na 500 meter verandert het landschap. De doffe grijze lucht klaart op en ik zie schapenwolkjes in de blauwe lucht, maar nog belangrijker... bergen aan de einder... (panorama foto's). O, wat wordt ik daar intens gelukkig van en voel de energie zo terug in me opborrelen . 

Ik passeer de Calzada de los Peregrino (omheinde en beschermde oude wandelroute) en na 30 km zie ik eindelijk Reliegos voor me in het dal liggen.  Nog 1,5 km te gaan en deze uitdagende etappe ligt definitief achter me. Ik wil er NOOIT meer op terugkijken... 

Nog even en de Meseta ligt definitief achter me. Wat kijk ik ernaar uit en terug wat lichamelijke inspanning van het tegen een berg oplopen te ervaren...