Villafranca del Bierzo tot O Cebreiro 32,69 km

De koninginnenetappe. 

Vandaag staat er een etappe op het programma om 'U' tegen te zeggen... 

Ik neem een flink ontbijt en maak meteen van de gelegenheid gebruik om een lunchpakket en een flesje chocomelk te maken powerfood en fruit heb ik gisteren gekocht en ik ga het nodig hebben. 

Om 07u40 ga ik op pad. Ik besluit het camino pad door de stad te nemen, zodat ik kan kijken hoe het met het weer gesteld is en eventueel de 'Camino duro' te nemen. Het moet uiteindelijk verantwoord zijn een bergroute te nemen. In de stad is het kil en winderig. Ik loop de stad uit over de Río Burbia over. Hier moet ik dus nu beslissen en besluit de 'Camino duro' te nemen. De beklimming begint meteen en gaat snel over in een bergweg. Goed begaanbaar, af en toe rotsachtig. Af en toe stop ik even om op adem te komen bij het nemen van een foto van het spectaculaire zicht. Ik bevind me al snel boven de wolken. 

Op 932 meter bereik ik het hoogste punt (ik ben gestart op een hoogte van ongeveer 400 meter). Daar neem ik trots een foto van mezelf. 

Ik daal nu stilletjesaan af en kom in een schitterend bos terecht met tamme kastanjes. Verder groeit er in de berm vooral heide en dopheide. 

Na 2u stappen (ik ben slechts 1 pelgrim voorbij gegaan en gepasseerd door 1 fietser) kom ik in een klein gehucht. 

Het is nu nog 3 km steil bergafwaarts over een rotsige weg tot Trabadelo na ruim tweeëneenhalf uur stappen. Daar neem ik een sanitaire stop en zet mijn tocht verder over asfaltwegen. Wat ben ik blij met mijn keuze, ik heb tenminste niet de ganse weg over asfalt moeten lopen. Het wordt nu ook duidelijk drukker, de pelgrims die de gewone weg volgden zijn ruim aanwezig. Ik neem al verder stappend een appelflap uit mijn rugzak, want ben toe aan wat energie.

De dorpjes volgen elkaar in sneltempo op, Portela de Valcare, Vega de Valcare, Ambasmestas en het langgerekte Vega de Valcare. Hier zet ik me op een bank voor de kerk om mijn vest uit te trekken, want het wordt warm, en mijn lunchpakket en chocomelk te nuttigen. Daar was ik aan toe. 

Verder via Ruitelan, waar ze gezellig onder de snelweg wonen. 

Vanaf hier gaat het merkbaar bergop tot het dorp Las Herrerias, waar ik eerst bergaf naartoe loop, gevolgd door Hospital. En dan begint het échte werk. Eerst steil bergop over asfalt, daarna, eindelijk over een rotsachtig pad. Een steile en slingerende weg bezaaid met paardenstront, trekt veel vliegen aan. Ik durf bijna niet naar adem te happen. 

Het is een hele uitdaging, bijna 5 km klimwerk over een rotsig pad tot La Faba. Hier neem ik even een pauze om aan te sterken met een aquarius, want het einde is nog niet in zicht. Ik heb nog eens een kleine 5 km bergop voor de boeg. Na nog een sanitaire stop ga ik weer op pad. Steil bergop tot het allerlaatste gehucht in de provincie León (deze beslaat het grootste gebied op de Camino Francés), La Laguna. Ik merk dat mijn lichaam begint tegen te spruttelen en ik kom haast niet meer vooruit. Ik neem een banaan en drink regelmatig wat water en ik voel dat ik er weer door kom. Ik moet nog even verder bergop. 

Het rotsachtig pad ligt deze keer bezaaid met koeienvlaaien, waat al even veel vliegen aantrekt. Maar wat is het hier adembenemend mooi en groen 😊. 

In de berm groeien krokussen (verkeerde seizoen) en ik kom bij de grenssteen die me Galicië, regio Lugo, inleid. Ik ben nu nog een goeie 162 km verwijderd van Santiago de Compostela. 

En eindelijk zit mijn tocht erop. Na een steile klim vanop ongeveer 700 m hoogte kom ik op het hoogste punt van 1296 m aan in het als monument beschermde dorp O Cebreiro. 

Hier bel ik de eigenaar van Casa do Mesón in San Pedro, om me op te pikken, want ik overnacht een tweede keer off-road. Een hele onderneming, omdat de eigenaars enkel Spaans spreken. 

En als ik hier vannacht niet zalig slaap, dan weet ik het ook niet meer 😊. 

Na 3 weken stappen, zit het zware werk erop en kan ik beginnen uitbollen tot Santiago de Compostela met nog minder dan 160 km te gaan.