Burgos tot Castrojeriz 40,39 km

Vanwege het protest van mijn lichaam, besluit ik vandaag wat langer uit te slapen en om 06:30 in het hostel te ontbijten, waarna ik vol goede moed op pad ga. Ik heb voldoende drank en eten bij me. De meeste mensen slaan het stuk Burgos tot León over en nemen de trein vanwege de saaiheid van het landschap. Ik wil voorlopig nog alles stappen... 

Burgos uit geraken vraagt wat inspanning, want de aanduiding is niet erg duidelijk. Gelukkig zijn er vele pelgrims op pad. Het is geen onaangename wandeling en na 5 km kom je op een grindpad dat je onder de treinsporen en over en onder de autostrade brengt richting Tardajos en verder over een landweg tot Rabe de las Calzada. Van daaruit is het een eindeloos lang stuk door een saai landschap tot Hornillos del Camino waar ik de schoonheid probeer te zoeken in die eenzame boom, die ene bloem in de berm die voor wat kleur zorgt in het bruine landschap en probeer ik de roofvogel te spotten die ik hoor, een vogeltje dat voor je neus een bad neemt in een plas en de weergoden dankbaar zijnom enkel na het wandelen of 's nachts te regenen. Daarna breekt een nog saaier stuk aan tot Hontanas. Een stuk van 2u zonder levend wezen, zelfs de pelgrims zijn zeldzaam op dit stuk. Ik word boos, begin te roepen en tieren en heb zelfs gehuild. Zo erg was het met me gesteld. De windturbines vinden het zelf ook zo saai, dat ze gewoon stilstaan. Het dorp Hontanes is in de verste verte niet te bespeuren (anders had ik nog een doel). Neen Hontanas ligt in een diep dal en merk je pas op als je erin loopt.... 

Daarna gaat het over een aarden met stenen bezaaid veldweggetje langs de bergwand zonder uitzicht tot op de nationale weg tot San Anton, een merkwaardige ruïne en eindelijk een lichtpuntje op de route. Hier ontmoet ik ook Marc van Canada, waarmee ik de laatste 5 km afleg tot Castrojeriz. Een aangename afleiding voor die laatste zware kilometers. Gelukkig zat de zon achter de wolken, zodat het niet te warm werd. 

In Hostel Orion aangekomen organiseer ik mijn bed en rugzak en neem een welverdiende douche. Daarna besluit ik in de fijne tuin te zitten relaxen (de zon is tevoorschijn gekomen) met een knabbeltje en drankje en wat bij te praten met de grote verscheidenheid aan nationaliteiten (Canada, Duitsland, Zwitserland, Denemarken, Mexico en Zuid-Korea). Wat een verademing 😊. 

Morgen een veel rustigere wandeling op het programma met gelukkig wat helling om de eentonigheid te doorbreken.